Vrijdag 19 september vroeg in de middag reed ik vol goede moed richting?Stadtoldendorf Duitsland, waar een zware mudrun gehouden zou worden op het Schlammparkours Mammut. Een offroad trainingsgebied voor 4X4 voertuigen met veel steile hellingen ( tegen de 40 %) in een bosrijke omgeving.

Deze modder was zo taai en dik, haast geen doorkomen aan en op verschillende plekken zakte je?tot je middel?erin en moest je met een soort van zwembewegingen en met behulp van andere deelnemers?vooruit-eruit getrokken worden, wat was dit een zware modder!

Voorbereiding

Na een goede nachtrust en ontbijt de volgende ochtend reed ik naar het evenemententerrein, waar je makkelijk en vrij kon parkeren, vlak bij de startlocatie. De controle van de inschrijving en legitimatie ging heel zorgvuldig en je kreeg 2 armbanden om, 1 gekleurde voor de afstand van de run en 1 dat je ingeschreven was.?Het personeel-vrijwilligers waren heel behulpzaam en vriendelijk.?Garderobe was ook gratis.?Het had die nacht goed geregend hier en de mist was in de ochtend nog niet weggetrokken op de hellingen, dat beloofde wat voor later!?Samen met Maggie en Eric gingen wij naar het startgedeelte voor de briefing en de warming up.?Met de nodige pepmuziek en dito peptalk in het Duits werden de deelnemers opgewarmd, met push ups, burpees enz.?Ook werd er verteld, dat het falen bij een hindernis je 15 burpees moest doen.

?Start!

Om naar de start te gaan moest iedereen eerst over een 3 meter hoge houten schutting klimmen.?Klokslag 10 uur gingen we van start en namen de gebruikelijke hindernissen als lage muurtjes en hooibalen.
We moesten daarna door 2 containers gevuld met ijswater en houten balken. Hier moest je onderdoor duiken net zoals in Tough Mudder, alleen hier was het water minder koud, dat viel mee dus!?Het terrein was glooiend met graspollen en kleine stenen en wat modderplassen, goed te doen dus!

Verassing nummer 1

De eerste verrassing kwam opdoemen, er stond een rijtje deelnemers te wachten om al tijgerend in een lage zwarte plastic tunnel te gaan. Deze was totaal gehuld in nevel, je zag letterlijk niks!?Als Piraat ben ik donkere ruimtes en op de tast werken wel gewend, dus ik ging hier voorop met Maggie en Eric erachter.?Het leek een eeuwigheid te duren en je had helemaal geen besef welke richting je uitging, misschien draaiden we wel rondjes??Op een gegeven moment zag ik een flauw lichtstreepje en dat was ook de uitgang.?Dit was de eerste serieuze hindernis, ongeveer 50 meter lengte en totaal verduisterd en volgepompt met nevel, niet geschikt als je last hebt van claustrofobie!

Modder tot je Middel

De volgende hindernis kwam eraan, deze was een klim via een touw?waar wel enkele knopen in zaten. Eenmaal?boven aangekomen op een balk kwam je op een platform en moest je via een steigerpijp, zoals de brandweer, naar beneden glijden.?Er waren vangnetten gespannen, maar alles was spekglad en dit vonden wij een van de moeilijkste obstakels, the beasty balance genaamd.?Nu kwam het echte werk, de hellingen omhoog en over het off-road parcours. Dat dit niet makkelijk was,?dat hebben wij geweten!?Deze modder was zo taai en dik, haast geen doorkomen aan en op verschillende plekken zakte je tot je middel erin en moest je met een soort van zwembewegingen en met behulp van andere deelnemers?vooruit-eruit getrokken worden, wat was dit een zware modder!

Gladheid Garantie!

Onderweg kwamen we nog wat hindernissen tegen, zoals de cage crawl, maar dan geen water maar door de modder en een glijbaan die behoorlijk snel ging met op het eind een soort van schuine aarden wal als stop!?Verder een hoge schutting van minstens 3,5 meter, die in tegenstelling tot bij ons, aan de andere kant geen dwarsbalken had waar je op kon staan. Je moest je vanaf de rand laten hangen?en naar beneden springen.?Er was ook een gewone cage crawl met water, die helemaal afgedekt was met takken en bladeren en behoorlijk lang was.?Verder was er nog een table of tears, waar je met geen mogelijkheid alleen overheen kwam. Spekgladde brede bovenkant zonder opstaande randen.?Hier had je hulp nodig maar je moest goed balanceren, want je kon nergens steun vinden en dat gold ook voor de afsprong.

Balanceren toch niet?zo makkelijk

De nodige klimnetten en containers met touwen waren niet noemenswaardig, wel de evenwichtsbalk van ruim 20 meter lengte?waar je voorzichtig overheen moest boven een grote modderpoel.?Halverwege begon de balk goed te trillen en dit was ook een van de moeilijkere obstakels.?We moesten ook per 2 met een opblaasband door een waterbeek, de rotten river genaamd, dit was een van de leuke momenten!?De bedoeling was om halverwege te wisselen, maar op de een of andere manier was mij dat ontschoten en bleef ik de hele rit in de band.Glimlach!?2 zware hindernissen onderweg waren het bierfust sjouwen een helling op en rondom weer terug, voor de vrouwen en sololopers hadden ze een kleinere fust en voor de duo`s en die-hards een grote en ze zaten vol!

Omhoog met die tractorband

Verder moest je met 3-5 man een zware tractorband met behulp van een touw een helling optrekken en via een ronde weer terugbrengen, dit was ook heel zwaar!?Ook het klimmen met een touw tegen een boomstammen viaduct op was zwaar, door de modder en spekgladde touwen en boomstammen.?Het offroad parkoers bestond uit diepe uitgesleten sporen, gevuld met water en modder en steile klimmen en afdalingen. Spekglad en vaak alleen te doen door te kruipen, een ketting te maken of voorzichtig af te glijden met je voeten als rem en anders hielpen de vele stenen en wortels je wel daarbij!?Ondanks mijn Mudclaws had ik de grootste moeite om op deze schuine dwarshellingen goede grip te krijgen en het voortbewegen op deze gedeeltes kon je het beste als glibberend en glijdend omschrijven.?Maggie had onderweg assistentie gekregen van een 5 koppige Duits team, dus die was in goede handen tot de finish!Glimlach.?Een van de laatste hindernissen was het door ploeteren van een meer en via de andere kant moest je langs de oever weer terug en via een bewegende monkeybar constructie weer naar de overkant.?De houten sporten waren dik en spekglad en het nylontouw sneed en was glad, ook geen makkelijke hindernis.

Conclusie

Als laatste moest je door een opblaaskasteel, gevuld met schuim.?Daarna ging je langs een confetti kanon over de finish waarna je een groot glas bier kreeg. Een goed verzorgde run, met voldoende verzorging onderweg en aan de finish.?Keuze uit 3 afstanden: 6. 13 of 26 km.?Parcours: was zeer zwaar, mede door de taaie modder en de hoogteverschillen.?Obstakels: enkelen waren origineel en zwaar, de meesten waren bekend en goed te doen.?Veiligheid: kleine minpuntjes, bij sommige obstakels stond te weinig of geen toezicht.?Verzorging: omkleed mogelijkheid voor dames en heren, eet-en drinktenten en zit mogelijkheden buiten.?Aanbeveling: ik zou volgend jaar weer gaan, deze organisatie weet hoe je een zware run organiseert.