Dit jaar deden we voor de tweede keer mee aan de Mud Masters in de Haarlemmermeer. Vorig jaar was ons erg goed bevallen, al waren we toen door het vele wachten in het koude water wel wat richting onderkoeling aan het gaan. Met de kou die we dit jaar de dagen voorafgaand aan de Mud Masters hadden, reisden we toch een beetje angstig naar het oude Floriadeterrein af. Vanaf daar liep alles op rolletjes. Het parkeren was goed geregeld, het was duidelijk waar je moest zijn en de rij bij de startnummers was zo goed als afwezig.
Uiteraard zijn we eerst een ronde over het parcours gaan lopen om te kijken wat ons zo’n beetje te wachten stond. De Sizzler stond prominent bij de finish, met vlak daarvoor de Golden Stairs. Ook de Monkeybars werden gespot. De combinatie nat worden en stroomschokken is altijd een mooie afsluiter. Nadat we nog een ander deel van het parcours bekeken hadden en de eerste startgroepen voorbij hadden zien komen was de hele groep extreem enthousiast en konden we niet wachten om te starten. Vervolgens konden we omkleden in de verwarmde Expohallen en konden we onze tassen direct afgeven bij het afgiftepunt. De lange rijen en de chaos achteraf bij de tassen tijdens het vorige evenement waren compleet verdwenen. Hulde daarvoor!
En toen mochten we bijna starten! Het publiek werd weer opgezweept door een DJ en het hele startvak stond te springen. Zoveel energie maak je zelden mee! Na het startschot vloog ieder weg om mochten we eerst over de Jump Over. De laatste paar waren net te hoog om nog te kunnen springen, maar iedereen kwam er op zijn eigen manier prima overheen. Volgens was het een stukje traplopen (Toetanchamon Steps) en naar beneden lopen. Helaas konden we niet zo lekker naar beneden glijden als vorig jaar.
Via een touwbrug, netten, boomstammen en een stukje tijgeren kwamen we op het modderige gedeelte van het parcours aan. Er lag heerlijk veel modder en vooral de Slo mo Mud was te gek om doorheen te knallen. Het langste deel van het parcours zat er nu op en de mooie en zwaarste obstakels dienen zich dan aan. Het begint met de houten muren (Great Walls) waar iedereen elkaar gemoedelijk overheen helpt.
In mijn beleving waren de Trenches toch wel weer het hoogtepunt. De combinatie van modder, water, springen en elkaar er doorheen helpen wordt hier perfect gecombineerd. Vervolgens kregen we nog de Walk of Fire. Helaas moet je hier tussen het vuur doorlopen en mag je er niet overheen springen zoals bij Tough Mudder en Spartan Race. Tipje voor komend jaar! Nadat we over een stapel autobanden (Getting Tyred) gevlogen zijn gaan we richting einde alwaar de mooie monkeybars (Wood Climb) op ons wachten. Het obstakel ziet er top uit en het is leuk dat het publiek zo dicht bij kan staan om foto’s te nemen. Ten slotte mogen we over een slootje, een stapel hooi en staat daar het laatste, en voor veel mensen het meest enge, obstakel te wachten; de Sizzler. Na een paar stroomschokken krijgen we ons t-shirt en een koud glas Bavaria. Om me heen hoor ik alleen maar positieve verhalen en mensen die er echt van genoten hebben. Ik vermoed dat het evenement volgend jaar nog wel ruimte tot groei heeft. Wij zijn er in ieder geval sowieso weer bij!
Als we dan toch een verbeterpuntje mogen noemen is dat er dit jaar wel erg weinig water in het parcours zat. Ik weet niet of dit op het laatste moment met de kou is besloten, of dat het planning was, maar iets meer had wel gemogen. Daarnaast waren er weinig obstakels waar je kracht in je armen voor nodig had en werden vooral je benen uitgeput. En ten slotte hopen we stiekem dat er volgend jaar ook nog een langere afstand dan 12km bijzit.
MudMasters heeft zich in ieder geval goed in de kijker weten te spelen in de media en daar zijn we blij mee. Hoe meer aandacht voor deze sport, hoe meer mooie evenementen we hopelijk gaan zien de rest van het jaar! Misschien wel weer een MudMasters in het najaar? Op naar de MudRunFun.?