Net als in 2013 en 2014 waren we weer aanwezig bij Getting Tough The Race. Voor veel mensen de afsluiting van een prachtig loopseizoen. Tim reisde mee naar Rudolstadt en schreef onderstaande verslag.
Getting Tough The Race IV
Het is 4 December, 08:30 uur op station Den Bosch.?Hier gaat voor ons de reis pas echt beginnen. Na een uurtje in de trein konden we hier gezellig de auto in, voor onze reis naar Getting Tough The Race. Helaas ging de grote gezamenlijke bus niet door en daarom ging iedereen met eigen vervoer naar Rudolstad. Na een korte stop bij het DMM hoofdkwartier om even wat handschoenen op te halen stoof onze auto door richting Duitsland.
Op naar Rudolstadt
Na een aantal korte pitstops waarin een bepaald hamburgerrestaurant de rode draad was kwamen wij aan in het (voormalig) Oost-Duitse Rudolstad. Wij hadden met zijn drie?n voor het hotel gekozen op 10 minuten loopafstand van het finish- en start terrein, hier kwamen we de eerste DMM-lopers al tegen en toen we onze spullen neer hadden gegooid op de (zeer ruime) kamer zijn we richting het terrein gegaan.
Evenemententerrein
Na wat zoeken kwamen we aan op het finish-terrein waar we alle obstakels al konden zien. Getting Tough is niet een normale obstakelrun zoals wij dat hier kennen. Het is eerst eigenlijk een 19 km trail door de bergen heen (rond de 10 obstakels) en daarna komt het gevreesde zwembad en the walk of fame (in totaal 5km met +/-110 obstakels).?Het ophalen van de startnummers ging erg soepel en na het eten, de kerstmarkt en het (aan een awkward schoolfeest denkende) pre-party was het tijd om ons bedje op te zoeken.
Race Day
Het had ?s nachts gevroren, de brug naar het finish terrein was spekglad. Volgens de weerberichten zou het goed weer worden, maar het was toch kouder dan gedacht. Na een teamfoto, veel handen schudden en kou lijden was het dan zo ver. Een rugbyteam kwam de feesttent uit lopen, gevolgd door doedelzakspelers en de organisatoren, het is ongeveer 1 km vanaf the walk of fame (waar de feesttent is) naar de startlijn. Veel lopers sluiten zich aan bij het rugbyteam en lopen gezamenlijk in een rij naar de startlijn.
De massastart
De startlijn is ongeveer 200 meter breed en als team DMM hadden wij een plekje in het midden gezocht. Na iedereen succes te hebben gewenst begon de start ceremonie, allemaal op 1 knie terwijl er vliegtuigen laag overvliegen, het aftellen en de start.?Meer dan 3.000 mensen die in een keer gaan sprinten is een gekkenhuis. Op de een of andere manier kon ik ergens vooraan komen en stormde ik onder begeleiding van Thunderstruck (ACDC) op het prikkeldraad af. Tijgerend door het ijzige gras voelde ik het gevoel uit mijn blote handen wegtrekken, maar stoppen of langzamer gaan was geen optie. Onder het prikkeldraad vandaan en hup de trench in en uit en weer door de volgende heen. Toen begon de trailrun.
Trailrun
De trailrun is 19 km en voert door de bossen en bergdorpjes, met redelijk wat hoogtemeters. De obstakels zijn niet heel speciaal, een lang stuk lopen met autobanden, muurtjes, toerbussen waar je door het laadruim moest ect. Maar daarna begint het. De trench waar je bij de start gewoon in de lengte doorheen ging is nu een grote U-vormige bak water van meer dan 500 meter waar je doorheen mag waden zodat je lekker afkoelt. Hierna een stukje tijgeren en via een oud militair oefenterrein richting het zwembad.
Het zwembad
Het zwembad bestaat eigenlijk uit 2 aparte zwembaden, in het eerste bad ga je een keer of 8 kopje-onder onder balken door (zie de Iceman voor je maar dan 8 keer achter elkaar). Na deze brainfreeze mag je het bad uit om 20 meter naar het volgende bad te lopen. Dit tweede bad bestond uit een steigerbuis die boven het water was gehangen van ongeveer 6 meter, waaraan je naar de overkant moest. Haalde je het niet viel je in het water. In normale omstandigheden is dit niet een heel lastig obstakel, alleen ben je nu nat en koud en persoonlijk kon ik mijn handen bijna niet meer strekken.
Waterrr
Met heel veel moeite ben ik droog naar de overkant gekomen, maar als je dacht dat je hierna droog bleef had je het mis. Op weg naar the walk of fame kwamen we wat kleine bakken met water tegen waar je weer lekker het koude water in mocht, gevolgd door een buis waar water vanaf de zijkant tegen je aan werd gespoten. Via een aantal banden stapels in de rivier kom je bij the walk of fame, ook hier word je weer lekker nat gemaakt en heb je bijna geen rust momenten om echt droog te worden.
Walk of fame
Het is niet mogelijk om alle obstakels te beschrijven maar dit zijn er een aantal: circa 20 lage muurtjes achter elkaar, bakken met water, kleine monkeybars, heel veel tijgeren, tanks en auto?s waar je over heen moet klimmen, een bandenstapel van meer dan 100 meter en grote A-frames met touwen er aan. Het lastige van deze run zit niet in de soort obstakels maar in de hoeveelheid en de kou. Doordat het warmer weer was had de organisatie besloten om meer water toe te voegen zodat de run wel lekker zwaar bleef. The walk of fame is zo opgebouwd dat je de finish de hele tijd inzicht hebt maar ook dat er elke 5 tot 10 meter een nieuw obstakel voor je neus staat, veel mensen vallen hier af vanwege kramp of doordat het te koud is.
Conclusie
Tijgeren over beton en grind voor 100 meter onder betonnen platen, 50 meter lopen en het dan vervolgens nog een keer doen maar dan met nog minder ruimte is naar, het doet pijn en het breekt je maar op de vraag of ik volgend jaar weer mee ga zeg ik direct ja! Het is lastig om uit te leggen aan mensen waarom deze run nou zo leuk is, terwijl het onderweg hels en koud is. Dit is een race waar je jezelf tegenkomt of dat nou is tijdens de trailrun bergopwaarts is of onder een stel betonplaten tijdens the walk of fame. Het finishgevoel is onbeschrijfelijk en het feit dat je die medaille binnen hebt is alle schrammen, spierpijn en wonden waard!
Ook voor 2016 staat hij alvast op de kalender. Noteer hem in je agenda!
Foto’s via Getting Tough Facebook.
