Tijdens het plannen van onze reis naar Zuid-Afrika kwam ons ter oren dat ze in Zuid-Afrika ook een heel vette race organiseren: The Warrior Race.?Dus voor ons was het niet heel moeilijk om deze wedstrijd in te passen in onze vakantie. Zo gezegd, zo gedaan.
The Warrior Race
Zodoende gingen we voor de Elite race op zondag 22 november. Tenslotte waren hier WK tickets te verdienen met een top 20 plaats.
De Warrior race kent verschillende niveau?s. Beginnend met de kids race voor de kleinste OCR deelnemertjes. Rookie (5 km en 15 obstakels), Commando (11 km en 22 obstakels), Black Ops (21 km en 30 obstakels).?Van deze niveaus heb je ook allemaal een Elite klasse, waarbij de Black Ops twee extra exclusieve hindernissen te verwerken krijgt. Hierover later meer?
Omdat op zaterdag de spanning al niet meer te houden was, waren we al afgereisd naar de Zebra Country Lodge, om alvast te gaan voorverkennen. Deze dag was het al 32 graden en bij het zien van de hindernissen, wisten we al dat het een zware opgave zou gaan worden.
Na deze dag verkenning zijn we terug gegaan naar onze lodge en op tijd gaan slapen, want onze wekker zou zondag al om 5 uur gaan.
Raceday
De dag van de race stonden we inderdaad om 5 uur op, omdat we nog 1,5 uur moesten rijden en om 8 uur is de start van de Elite Race.
Voorbereidend op de race, zaten we wat te eten en te drinken op het startterrein. Het klinkt onwerkelijk, maar het was deze ochtend goed koud (ja zelfs in Afrika). Om 07:30 werden we naar het startvak geroepen. Hier kregen we ons bandje, welke we zouden verliezen bij het falen van een hindernis. Dus het was zaak om dit bandje tot het eind te houden.
We werden zelfs in Afrika snel herkend in onze oranje DMM shirts. We werden begroet met een mooie ?hup Holland hup? door de omroeper.
Toen volgde het opzwepen van de deelnemers en het voorstellen van de professionals die de competitie van de Jeep Warrior race series liepen. Dit zijn 8 races door het jaar heen en er zijn elke race punten te verdienen door de toppers. De winnaar van deze competitie en ook bij de individuele races kan hier toch een mooi geldbedrag bijverdienen. Zo merk je wel dat ze daar toch een stuk verder zijn met de professionalisering van de sport dan in Nederland. Je zag diverse teams gesponsord door grote bedrijven zoals Jeep.
Van start
Na deze plichtplegingen mochten we eindelijk van start. De eerste kilometers waren vooral lopen om het veld gespreid te krijgen. Dit lopen viel zelfs al tegen, omdat je meteen van 1200 meter naar een kleine 1800 meter hoogte mocht klimmen. Deze beklimmingen waren kilometers lang en zorgde meteen voor pap in de benen voor de rest van de race. De race zou voortdurend tussen de 1600 en 1800 meter hoogte plaats vinden, dit zorgde voor het nodige zuurstof gebrek.
De eerste hindernisjes waren standaard en klein van aard. Hier zal ik niet teveel woorden aan vuil maken. De eerste serieuze proef was de zogenaamde ?Weaver?. Deze mag bij de meesten van jullie wel bekend zijn. Het viel op dat hier al heel veel bandjes sneuvelden. Gelukkig kwamen wij na beide twee pogingen gedaan te hebben, goed aan de overkant en konden we door.
Tijdens het lopen voelde we de nodige verwondingen en kleerscheuren al van hier en daar een verdwaalde spijker of houtsplinter. Hier merkte we dus dat we in Afrika zaten en de hindernissen niet zo goed afgewerkt waren zoals we gewend zijn in Europa.
De hele race was afzien. De hitte liep op tot 37 graden, continu bergop en bergaf en de rots ondergrond maakte het tot een slijtageslag. Je zag steeds meer mensen die aan het wandelen waren en zonder bandje verder moesten. De vele rotsen maakte het ook dat je niet lekker kon hardlopen.
Je merkte ook wel echt dat men hier bij deze race er op uit was om het sap uit je armen te persen. Bijna alle hindernissen waren op armkracht. Zandzakken, betonblokken, emmers met zand sjouwen, monkeybars, touwhindernissen, we kwamen ze allemaal tegen. En natuurlijk moest dit allemaal bergop gebeuren. Tot dit moment was alles nog goed gegaan. Maar we wisten dat de echte killers nog moesten komen.
Helaas had ik bij een hindernis mijn vingers open gehaald en wist ik al dat het voor mij bij de flying monkeybars over zou zijn met mijn bandje. Nu dus verder gaan en hopen dat Brian het wel allemaal ging halen. Het was afzien en ploeteren tot aan de flying monkeybars. Deze was op 20 km en dus nog maar 1 km tot de finish. Ik ben er niet eens aan begonnen met bloedende vingers en ging mijn bandje afgeven bij de official. Toen ik zag hoeveel bandjes hij al in zijn handen had, had ik niet heel veel hoop voor Brian. Maar goed we gingen het zien. Hij klom eerst ongeveer 4 meter een touw in om daar aan een metalen buis te gaan hangen. Hij zou hier al slingerend van bar naar bar moeten zwaaien. De bars waren ongeveer 2 meter van elkaar dus het waren nog aardige zweefmomenten die je moest gaan overbruggen. Maar na twee perfecte jumps werd Brian met luid gejuich ontvangen bij het luiden van de bel. Na dit euforisch moment volgden nog trenches en touwklimmen, om zo door te gaan naar de hindernis: ?Breaking point?. En dat was het ook zeker. Want hier zou ongeveer 70% van de deelnemers zijn/haar bandje verliezen. En dit maar 300 meter voor de finish.
Deze hindernis was een echte killer. Eerst mocht je hangend in de netten op armkracht jezelf gaan verplaatsen naar de monkeybars. Aangekomen bij de monkeybars moest je eerst schuin omhoog waarna je weer een meter of 10 horizontaal verder mocht. Vanaf de laatste monkeybar mocht je overpakken naar trapezes en deze vervolgens bedwingen, deze waren voorzien van draaiende handgrepen om het extra moeilijk te maken. Vanaf de trapezes volgden er tot slot nog een vijftal verticale touwen van ongeveer 50 cm, waar je met gripkracht naar de bel mocht. Zoals je al begrijpt, was dit echt het breaking point voor de meeste deelnemers. Na diverse pogingen door Brian, heeft hij helaas hier zijn bandje ook af moeten staan net als vele andere deelnemers.
Als laatste was de finish een jump van 7,5 meter hoogte naar beneden in het water, mooie afkoeling als je de hele dag in de brandende zon hebt lopen stof happen in de bergen van Afrika.
Conclusie
Dit was een ervaring om nooit te vergeten en we kunnen het zeker aanraden voor degene die ooit in de buurt zijn. Achteraf zijn we ook nog best tevreden met onze 32e en 33e plaats op een startveld van 150 elite lopers.?Nog even wat positieve en negatieve punten op een rijtje.
De pluspunten
- Goed georganiseerd
- Mooie omgeving, parcours was in wild reservaat
- Grote run met goede bewegwijzering
- Je wordt tot je max. getest door heel zware hindernissen
- Officials zijn streng en zijn er voldoende aanwezig
- Goed horecaplein
- Bavaria als biersponsor
De minpunten
- Weinig drinkposten met 37 graden
- Te weinig medailles, we wachten nog steeds op de onze
- Afwerking van de hindernissen (hier en daar een verdwaalde spijker)
- Foto service, foto?s zijn niet te bestellen zonder Afrikaanse rekening
Groeten,?Brian en Kevin Bruijnaers
Coverfoto via The Warrior Race.