Review Getting Tough

Als je bijna 25 obstacle runs per jaar loopt ga je op een gegeven moment op zoek naar iets nieuws. Dus toen onze Oost-Europa-deskundige Laurens ons wees op Getting Tough – The Race waren we vrij snel ge?nteresseerd. Ze verkopen zichzelf als?The race that destroys you en zou de zwaarste van continentaal Europa moeten zijn. Toevallig hadden we nog een gaatje in onze kalender, dus op naar Duitsland!

Prachtig verslag op de Duitse TV over Getting Tough.

Op naar Rudolstadt

In totaal zijn we met een mannetje of 12 vanuit Team Dutch Mud Men?met onze nieuwe vlag naar Duitsland afgereisd. Een deel van ons sliep in de sporthal van de lokale fitnessclub en een deel is ‘s nachts pas gaan rijden. Halverwege Duitsland begon het al te sneeuwen, dus de voorpret was compleet. Eindelijk een winterrun! De avond voor de run konden we in de megatent al ons startnummer ophalen en het lokale bier proeven. Naast het startnummer kregen we een mooie waterdichte tas, een handige chip die je om je enkel kon bevestigen met klitteband en het Getting Tough shirt.?In het donker zagen we ook al het finishgebied en wat direct opviel was dat we minsten 20 obstakels zagen en dat was dan nog niet eens alles…

Halverwege Duitsland begon het al te sneeuwen, dus de voorpret was compleet. Eindelijk een winterrun!

Na een matige nachtrust (volgende keer gewoon weer de lokale Bed&Breakfast) konden we prima ontbijten bij de fitnessclub. Iedereen was zich aan het omkleden en aan het opmaken voor de race. Wat direct opviel was dat dit niet de gemiddelde deelnemer was die meedeed. Het merendeel was man, gespierder dan gemiddeld en had veelal geschikte kleding van outdoor-merken. Het begon toch wel een beetje op een elite-loopje te lijken.

Toen we aankwamen bij de starttent zagen we direct zo’n 30 ambulances klaarstaan en kregen we een volledige blik op het startgebied. De grond leek bevroren, we zagen ijs, het sneeuwde en het was behoorlijk koud. Dit ging een harde worden!

Kledingkeuze

We wisten dat het koud ging worden. Ook wisten we dat we kopje onder zouden moeten in ijskoud water en dat dit niet pas bij de finish was. De juiste kledingkeuze was dus al een tijdje onderwerp van gesprek. Omdat we vaker vragen krijgen over wat je aan dient te trekken als het echt heel koud en nat is zal ik hier mijn keuze even opsommen. Overigens schat ik dat ongeveer 10% van de deelnemers in een wetsuit liep.

• Onderlaag van Vaseline
• Icebreaker 200 merinowol baselayer
• Under Armour Coldgear Infrared mock
• Under Armour Coldgear Tight
• Sealskinz waterdichte sokken, handschoenen en muts
• Inov-8 X-Talon 190

En was dit een succesvolle keuze? Daar kom ik later op terug.?De race zelf is eigenlijk op te delen in vier grote blokken. We begonnen met de uitgebreide start, liepen daarna een trailrun, werden afgekoeld tot op het bot en sloten af met een groot finishveld vol obstakels.

Deel 1 – De start

De officieuze start was om 10.00 uur in de ochtend. Rond kwart voor 10 werd er op het podium al wat verteld in het Duits en knalde er rockmuziek door de speakers. Toen werd de legendarische “Mr. Mouse” naar voren gehaald onder begeleiding van een doedelzakspeler. De organisatie liep met Mr. Mouse onder begeleiding van de doedelzak en nog een stuk of 20 ridders richting de start. Vanuit de warme tent was dit toch al snel een tocht van 20 minuten richting het?battlefield. Onderweg zagen we het meest gevreesde obstakel al liggen… het zwembad! Aangekomen bij de start mochten we in ??n brede lijn gaan staan met zijn allen. Het was dus een massastart van een paar honderd meter breed. Er hing een helicopter in de buurt van de start en er kwamen nog twee vliegtuigen laag over. Daarna werden er grote rookfakkels in de Duitse kleuren in de fik gezet die over de start waaiden. De organisatie had er alles aan gedaan de sfeer er goed in te brengen. Het voelde alsof we in de film Braveheart zaten. Iedereen knielde op een gegeven moment en maakte zich op voor de start.

Nadat er afgeteld was tot nul schoot iedereen weg. Jeff sprinte weg met de vlag en we mochten vrij snel onder een soort van linten door rennen. De brandweer vond het nodig om ons hier nog even nat te spuiten. Hierna kwamen er direct twee diepe trenches met ijskoud water waar we doorheen moesten. Het was vrij steil om weer uit te klimmen, dus de mensen hielpen elkaar al direct uit het water. Mooi om te zien dat teamwork hier bij de meeste mensen in het systeem zat. Na een paar honderd meter hardlopen kwamen we er al achter dat we nog iets natter gingen worden. Door een stromende rivier was een soort noodbrug gelegd die met grote betonblokken op zijn plaats werd gehouden. Door het ijskoude rivierwater mochten we naar de overkant waden en er voor zorgen dat we niet van de noodbrug af spoelden. We waren intussen behoorlijk afgekoeld dus de steile heuvel die we voor ons zagen kwam als geroepen. Opwarmen maar!

Deel 2 – De Trailrun

Nadat we deels bijgekomen waren begon het tweede deel, de trailrun met obstakels. Dit deel bestond eigenlijk uit een trailrun van zo’n 20 kilometer. De meeste obstakels zaten in de laatste vier kilometer, maar dat wil niet zeggen dat we hier geen obstakels kregen. We begonnen in een soort vallei waar we twintig keer naar boven en naar beneden mochten om vervolgens verder te lopen. Na weer een stuk hardlopen mochten we met autobanden aan de slag. En dan niet 50 meter voor de vorm, maar gewoon 15 minuten lang bergop en bergaf tussen de struiken door. Met vlag en autobanden klommen we op handen en voeten tussen de struiken door terwijl het sneeuwde. Ik kan me geen betere zaterdagochtend voorstellen. De sfeer zat er bij iedereen overigens (nog) goed in! Misschien dat de warme gl?hwijnpunch bij de tussenstops hier ook bij hielp.

Het echte trailrunnen ging nu beginnen. We kregen steeds meer?single tracks door de bergen. Over glibberige paden met herfstbladeren tussen bomen en besneeuwde weiden klommen we om vervolgens weer af te dalen. Er zaten een aantal behoorlijke klims tussen. Soms kregen we nog een obstakel. Zo kregen we een klim die normaal uit hooibalen bestaat, maar hier uit grote blokken op elkaar geperst oud papier. Onderweg stonden een aantal posten waar we naast de warme gl?hweinpunch ook bananen, water en thee kregen. Dan waren er nog toeschouwers die je spullen toestopten. Zo bood iemand ons een glas rum aan tegen de kou en was er een meisje dat ons haar bananen gaf. Bij elke fotograaf moesten we natuurlijk even stoppen met onze vlag en de meest gehoorde reactie was dat we nog teveel lachten. Aangezien we altijd zoveel mogelijk plezier maken, lachen we ook zo veel mogelijk. Nou… dat lachen zou ons in het derde deel wel vergaan.

Deel 3 – De kou

Nadat we nog een pittoresk dorpje verlieten gingen we terug richting Rudolstadt. De laatste paar kilometer begon het eigenlijk pas echt. We kwamen terug bij de trenches die we bij de start ook gehad hadden. Alleen mochten we er nu in de lengte door. Het bleek een U-vorm te zijn deze twee minuten in het ijskoude water deed ons al iets stiller worden. Hier begon de?Elektro Schnitz Sturmbahn; water, vuur, tijgeren, monkeybars, klimmen, trenches met nog meer water, door / onder / over muren heen, een rioolbuis en aftoppen met de 400 meter zandzakkenrun. En dit alles op een verroeste Oost-Duitse atletiekbaan.?Heel cool! Het brandende hooi onderweg was overigens bijzonder lekker!

De fotograaf na de zandzakkenrun keek me met een grijns aan en zei veelbelovend; Es wird nog viel schwieriger, haha.?Hier begonnen Jeff en Jeroen voor het eerst last van kramp te krijgen en ze waren niet de enigen. In principe kun je bij kramp prima even gaan rekken om verder te gaan. Het probleem is dat je nat en koud bent waardoor je lichaamstemperatuur heel snel daalt. De ambulances en quads met daarop mensen in folie zagen we hier voor het eerst en we zagen wel dat er best wat uitvallers waren. Trots liepen we met onze vlag verder en toen we de stadionspeaker van het zwembad over de?Fahne hoorde en alle toeschouwers zagen ging hij natuurlijk extra hoog de lucht in. Dit was ook het moment waar we voorlopig voor het laatst lachten. Hier begon de Signal Iduna Experience. Oftewel, we mochten het zwembad in…

De fotograaf na de zandzakkenrun keek me met een grijns aan en zei veelbelovend;?Es wird nog viel schwieriger, haha.

We wisten dat het zwembad ging komen, maar waren er niet echt bang voor geweest vooraf. Zoals een wijs man mij eens zei; Eens mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Oftewel, maak je niet druk, we merken het wel. En nou, merken deden we het!?Het zwembad zelf ingaan was nog wel te doen. Deze kou hadden we al eerder gevoeld en begon bijna te wennen. Echter lagen er acht boomstammen in het water. Op het moment dat je onder de eerste boomstam doorgaat krijg je een echt?brainfreeze. Je hoofd en je?core worden zo verschikkelijk koud dat elke vezel in je lichaam schreeuwt om dat niet nog een keer te doen. Na de eerste boomstam moest ik even op adem komen, want je ademhaling en hartslag gaan namelijk ook omhoog. Daarna ben ik heel snel zonder na te denken onder de rest doorgegaan.

We zagen een aantal deelnemers die het mentaal niet op konden brengen om verder te gaan of in het zwembad kramp kregen. Volgens mij redelijk gevaarlijk als je staat te bevriezen. Gelukkig stonden er heel veel duikers, brandweer en dokters in en om het zwembad. Toen ik onder de laatste balk door gezwommen was deed mijn hoofd pijn van de kou en probeerde ik zo snel mogelijk de trap uit het zwembad te bereiken. Daar kregen we direct een isolatiedeken om. Iets wat ook echt wel nodig was omdat je daar stil moest gaan staan voor het tweede deel van het zwembad waar je over pallets heen mocht lopen.

De rest van dit obstakelveld bestond nog uit tijgeren over het volleybalveld, bakken water, onder bankjes door en door een vreemd houten doolhof wat volhing met autobanden, ballonnen, rook, geluiden en liggende banden. Toen nog even klimmen over schuine houten wanden en om het obstakel af te toppen mochten we (hoe leuk) nog even door een grote ijzeren container vol met… water. Hierna konden we weer even gl?hwein tanken. Jeroen kwam intussen met moeite over de obstakels en was nog in de isolatiedeken gewikkeld. Kramp en kou begonnen hem parten te spelen. Toch wilde hij van zijn isolatiedeken af, die ik dan weer graag in ontvangst nam aangezien ik het steeds kouder kreeg.

Toen we zagen dat we een rivier doormoesten hoorde ik toch wel wat gevloek om ons heen. De meeste mensen hadden het koud genoeg en begonnen er doorheen te zitten. Ondanks dat de grenzen van onderkoeling door de organisatie opgezocht werden, kreeg ik wel een heel goed gevoel van de veiligheidsmaatregelen. Toen we uit de rivier kwamen en richting het finishveld gingen stonden er twee?notartzen?iedereen snel te checken of ze nog wel in staat waren verder te gaan of dat ze hulp nodig hadden.

Deel 4 – Het finishveld

Het finishveld, de Walk of Fame, lag voor ons en de finish was in zicht. Dit betekende 90.000 m2 met ongeveer 30 tot 40 obstakels. Heel vet gedaan! We begonnen met meer dan 100 meter tijgeren onder betonplaten door. En dan niet door gras of zand, maar over asfalt en kiezelstenen. Je wist je op het einde geen houding meer te geven omdat je knie?n en ellebogen helemaal beurs en koud waren. Vervolgens hooibalen, steigerbuizen, over en onder oude legertanks heen, hooi met oranje olievaten en nog wat containers met koud water natuurlijk.

Hij was zo er zo aan toe dat hij niet eens meer kon bukken om het touw op te pakken.

Bij het volgende obstakel moesten we een schuine wand over. Doordat je het zo koud hebt krijg je minder kracht in je armen en benen. Dit was heel goed te zien bij de deelnemer die voor ons de muur over moest. Hij was zo er zo aan toe dat hij niet eens meer kon bukken om het touw op te pakken. Jeff gaf hem het touw aan en halvewege op de muur stond?chief?Getting Tough?om hem verder omhoog te trekken.

De organisatie bleef obstakels opwerpen; muurtjes, netten, buizen, banden en meer vreemde obstakels. Ook een grote oplegger met boomstammen mocht beklommen worden. Links er rechts schoot de kramp er bij verschillende mensen weer in. Verder nog wat autobanden, een obstakel wat me altijd goed bevalt. Ik was dan ook blij om te zien dat ze er echt hun op gedaan hadden en een aantal Euromasters van hun oude banden verlost hadden. Zoals de hele dag was alles langer, verder en harder. Na de banden nog even wat auto’s en een bak met water zodat we op temperatuur bleven en we konden weer verder. Hier zagen we steeds meer deelnemers die het niet meer trokken en het obstakel oversloegen. De vlag had het intussen ook flink te verduren, maar moest en zou heelhuids over de finish gaan.

Nog een obstakel of 10 te gaan. Intussen was Eric ook weer aangesloten en zagen we Laurens en zijn maten lopen. Ook Ronald, Jarno en Leonard waren in de buurt. Iedereen was op het finishveld aan het strijden om de finish te halen. Nadat we nog een camouflagenet gedaan hadden besloot Jeroen een bijzondere pauze voor zichzelf in te lassen. Hij had in beide benen zoveel kramp dat hij even?op een brancard ging liggen om gemasseerd te worden. Verder riep hij dat hij zout nodig had. Toen de?notartz met een 500ml infuus aankwam besloot hij deze over te pakken, open te scheuren en leeg te drinken. Fris als een hoentje sprong hij weer op om door te gaan naar de finish. Kou doet rare dingen met de mensen zullen we maar zeggen 😉

De laatste obstakels kwamen samengevat op het volgende neer; haspels, netten, balanceren op grote hoogte (met vangnet), een brandweerpaal, hooibalen, nog meer netten om in te klimmen en af te rollen, stukken beton en nog wat tijgeren. We hebben nog een Engelsman over de eindeloze serie betonblokken heen moeten helpen omdat hij de kracht er niet meer voor had. Als allerlaatste obstakel mochten we nog onder 10 stukken beton doortijgeren over het asfalt. En daar was de finishboog!

Hier ging de vlag weer de hoogte in gaven we een kort interview over hoe wij het als?Holl?nder gevonden hadden. We hebben ze beloofd volgend jaar met minstens 50 man terug te komen, dan weten jullie het vast. Naast de zwaarste medaille van het jaar kregen we ook direct een isolatiedeken om en werden we door twee brede Duitsers van de finishtruck afgeholpen. Vervolgens stonden ze, heel briljant, sportdrank te koken. Heerlijk!

Conclusie

Dit was absoluut de zwaarste van het jaar. De hoogtemeters en de kou maakten hem bijvoorbeeld zwaarder dan de toch veel langere Mud Masters Marathon. We hebben er ontzettend van genoten en iedereen had echt weer eens keer zoiets van “yes, hier kunnen we trots op zijn!” Van de 1.200 lopers hebben er 400 de finish niet gehaald en dit zal voor een groot deel door onderkoeling komen gokken we.

En de kledingkeuze? Een aantal uitvallers droeg katoen zagen we, tsja… dan vraag je er ook om. Of de vaseline geholpen heeft weet ik niet, waarschijnlijk was het zonder nog veel kouder geweest… Ik werd wel redelijk snel weer droog door de onderlaag van merinowol en de coldgear. Zolang we droog bleven was de kleding super. Ook de waterdichte muts, handschoenen en sokken van Sealskinz werkten erg goed, totdat er water in kwam. Een aantal Duitsers hadden de bovenkant van hun sokken met ducttape dichtgeplakt zodat dit ook voorkomen kon worden. Tip van het weekend is dus om ducttape mee te nemen.?Eric liep met een wetsuit en zijn ervaring is iets anders dan die van ons. Afgezien van zijn hoofd kreeg hij het in het zwembad niet koud, wat een enorme plus is. Op het einde zag hij er ook nog “frisser” uit dan de rest. Hij hoefde als enige ook geen isolatiedeken om toen hij uit het zwembad kwam. Voor mijn volgende natte en koude run ga ik dit dus ook proberen.

We hebben de organisatie dus beloofd dat we komend jaar met zeker 50 man komen. Zoek je een nieuwe uitdaging in obstacle running, dan is dit absoluut een aanrader! Het duurt nog bijna een jaartje, maar aangeven dat je met Team Dutch Mud Men meewilt kan hier?alvast.

En het bleef nog lang onrustig in Rudolstadt!